هدی الحسینی در الشرق الاوسط نوشت: شکاف و اختلاف بین روسیه و ایران، مساله تازه‌ای نیست. مسکو از مدت‌ها پیش دریافته است که تهران خطری برای منافع آن در خاورمیانه محسوب می‌شود و ممکن است روزی خود را به دلیل منافع ایران که استقرار منطقه را بر هم می‌زند، در حالت جنگ بیابد؛ چرا که ایران تبدیل به مانعی بر سر راه تحقق منافع جغرافیایی و سیاسی روسیه شده است. در این بین، با اینکه روسیه در جریان اظهار نظر‌های دیپلماتیک خود به صراحت از اختلاف با ایران صحبت نمی‌کند، واضح است که روسیه از شریک خود رضایت ندارد و تنها در صورتی که تغییراتی در سیاست ایران در سوریه، در مورد محدودیت حضور نیروهایش در این کشور ایجاد شود، شاهد خشنودی روس‌ها خواهیم بود.
به گزارش آفتاب صبح و به نقل از «انتخاب»، در ادامه این مطلب آمده است: در زمان حاضر، تنش بین روسیه و ایران به اوج خود رسیده است و علت این مساله، سفر اخیر نخست وزیر اسرائیل به مسکو است که طی آن، پوتین و نتانیاهو در مورد استراتژی‌های طولانی مدتی برای تحقق اهداف متقابل در سوریه، به توافق رسیدند.
در واقع، این دو طرف تصمیم به تشکیل گروه اقدام مشترکی گرفتند که هدف آن بررسی موضوع خروج نیرو‌های خارجی از سوریه باشد. روسیه متوجه وجود نیاز به از بین بردن نشان ایران در سوریه است و برای این مهم، اسرائیل را شریک مناسبی یافته است؛ چرا که روسیه و اسرائیل هر دو مخالف حضور نیرو‌های ایرانی در عمق سوریه یا در مرز‌های آن هستند.
این در حالی است که برای نخستین بار، دیدار مهمی بین پوتین و میشل عون در مسکو صورت گرفت که در جریان آن، پایه‌های روابط استراتژیک بین دو طرف نهاده شد. این دیدار در واقع فصل تازه‌ای در روابط بین لبنان و روسیه محسوب می‌شود. در همین رابطه، تحلیلگران معتقدند که حضور شخصیت‌های برجسته اقتصاد روسیه در این دیدار، نشان دهنده موضع جدی مسکو در رابطه با لبنان است.
علاوه بر این، روسیه به لبنان در مورد همکاری نظامی نیز پیشنهاد داد. روسیه می‌خواهد بر این مساله تاکید کند که لبنان یک هم پیمان استراتژیک مهم در منطقه است که می‌تواند به استقرار خاورمیانه و حل موضوع پناهندگان سوریه، کمک کند. شاید بتوان گفت: این نتیجه، یعنی نزدیکی بین مسکو و بیروت، خلاف میل ایران است.
در مجموع، مسکو پیام‌های واضحی را به تهران داده است، مبنی بر اینکه هر اقدام یک جانبه ایران (مانند سفر اسد به تهران، که بدون هماهنگی با روسیه انجام شد)، پیامد‌هایی برای آن دارد. با اینکه مسکو نمی‌تواند سیاست تهران در قبال سوریه را تغییر دهد، اما می‌تواند به اسد برای تحقق این مهم فشار وارد کند؛ و با اینکه ایران تلاش می‌کند اینطور وانمود کند که در حال انجام اقدامات دیپلماتیک است، باید بداند که در مقابل این اقدامات ناچار به پرداخت هزینه است.
در این شرایط، لازم است توجه خاصی به شناخت حوادث سوریه داشته باشیم؛ بویژه در مورد درگیری‌های آشکار و علنی که بین قوا و ائتلاف‌های قدیمی و جدید، بوقوع می‌پیوندد.