به گزارش آفتاب صبح، عصرایران نوشت: هفته گذشته یک پناهجوی ایرانی در بلگراد بر اثر سرمازدگی جان خود را از دست داد. او 40 سال داشت و دو سال بود که برای عبور از مرز صربستان انتظار می کشید. تصمیم گرفت تا خودش به تنهایی مسیری برای ورود به مجارستان پیدا کند اما پیاده روی او در سرمای منفی هفت درجه راهش را به سوی مرگ برد.

این خبر در چند روز اخیر به دفعات در رسانه های اجتماعی و شبکه های خبری پخش شد، اما چیزی که در این میان مورد غفلت قرار گرفت این بود که او درعین داشتن سرپناهی در کمپ پناهجویان به دلیل شرایط وخیم کمپ به مرحله ای از جنون رسیده بود که در آن سوز سرما به جنگل بزند.

با کمک دوستانی که در کمپ پناهجویان دوسلدورف آلمان داشتم، توانستم با یکی از پناهجویان ساکن کمپ وانیه، واقع در جنوب صربستان، ارتباط برقرار کنم.  پناهجوی ساکن کمپ ورانیه نیز 40 سال داشت. اقلیت جنسی بود و به همراه مادرش دو سال پیش از مرز ترکیه وارد اروپا شده بود. هشت ماه در صربستان گیر کرده و پولش تمام شده بود. با کمک او و دوست دیگرش در کمپ  توانستم اطلاعاتی درباره کمپ های صربستان به دست آورم.

کمپ هایی که استاندارد زندگی انسان را ندارند

فقط چند کمپ محدود در بلگراد و یکی در ورانیه ساختمان دارند که اصطلاحا هتل نامیده می شوند. سایر کمپ ها کانکس و چادر برای اقامت آوارگان دارند. این کمپ ها مجهز به وسایل گرمایشی خاصی نیستند برای همین بیشتر ساکنان کمپ حتی ماموران مسئول مرتب سرما می خورند.

غذایی که در کمپ می دهند معمولا اندکی برنج سبوس دار پخته یا سوپ آبکی با یک نان کوچک است که به زحمت یک کودک را سیر می کند. سوپ های کمپ به قدری آبکی هستند که می توان حلقه های هویج نیم پخته آن را با انگشتان یک دست شمرد. برخی افراد بخاطر گرسنگی از دفتر پلیس بیسکوییت می دزدند. گوشت یکی از نعمت های نایابی است که فقط در جشن شکرگزاری و کریسمس به پناهندگان می دهند. بیشتر ساکنان فقر آهن، فقر ید، و دیگر عوارض ناشی از سو تغذیه دارند.

کمپ هایی که استاندارد زندگی انسان را ندارند

کف اتاق ها موکت دارد اما سال هاست که این موکت ها رنگ پودر شستشو به خود ندیده است. والدین برای اینکه کودکشان مریض نشود زیر کودکان مقوا پهن می کنند. مقوا معمولا حکم سفره را نیز دارد چراکه نمی شود روی موکت ها نان گذاشت. سرویس نظافتی هم برای تمییز کردن کمپ وجود ندارد و خود پناهجویان، اگر دغدغه نظافت داشته باشند، اطرافشان را تمییز می کنند.

کمپ هایی که استاندارد زندگی انسان را ندارند

وسایل بهداشتی و نظافت از طرف کمپ تامین نمی شود و هر چند وقت یکبار صلیب سرخ برای پناهجویان پک های بهداشتی شامل شامپو، خمیردندان، مسواک، دستمال، ژیلت، صابون، و نوار بهداشتی می آورد. طی پنج ماه گذشته هیچ پک بهداشتی ای از صلیب سرخ به کمپ ورانیه نرسیده بود تا اینکه چند روز پیش بالاخره به هر نفر دو پک دادند. در این مدت، خانم ها نتوانسته بودند نوار و پد بهداشتی تهیه کنند و به ناچار از تکه پارچه های کهنه استفاده می کردند؛ همین موضوع باعث شده تا برخی زنان دچار عفونت های واژینال شوند.

کمپ هایی که استاندارد زندگی انسان را ندارند

پزشکان مقیم کمپ ها نیز به دلیل ضعف بودجه نمی توانند سرویس درمانی مناسبی به پناهجویان بدهند. هر کس برای هر بیماری به بهداری مراجعه کند اهمیتی ندارد. فقط یک نوع شربت برای تجویز دارند که آن هم دردی از پناهجو دوا نمی کند. اگر بیماری فرد تا حدی پیشرفت کند که نتواند راه برود، او را برای مراقبت ها پزشکی به بیمارستان می فرستند.