روحانی در همایش هم‌اندیشی دولتمردان از همراهان خود در دولت لب به گلایه گشود و گفت:« هر کس درپست مدیریتی حضور دارد باید به وظیفه خود عمل کند و اگر می‌ترسد و از اخم این و آن هراس دارد، باید کنار برود. واجب نیست این افراد تا پایان چهار سال بر صندلی خود بنشینند.»
به گزارش آفتاب صبح و به نقل از عصر ایران، این اولین گلایه روحانی از دولتمردان خود نبود. رییس جمهور بعد از انتخابات ریاست جمهوری دوازدهم هم از برخی دولتی‌ها گلایه کرده و گفته بود:« در انتخابات پاشنه گیوه‌شان خوابیده بود و ورنکشیدند و لخ‌لخ کردند»
به نظر می‌رسد حال و هوای روحانی در این سال‌ها به مثابه این شعر معروف حافظ است که :« ما ز یاران چشم یاری داشتیم/ خود غلط بود آن چه می‌پنداشتیم»
رییس جمهور از همراهان خود گلایه دارد اما معلوم نیست چرا همچنان آنان را تحمل می‌کند. واقعا برخی در دولت برای رییس جمهور به جای یار شاطر بودن، بار خاطر هستند. رفتار آنها باعث شد تا روحانی تندترین سخنرانی خود را بعد از انتخابات ریاست جمهوری ایراد کند.
آقای رییس جمهور، تعارف را کنار بگذار
وقتی اجزای دولت با روحانی همراه نیستند نمی‌شود انتظار داشت که رییس جمهور بتواند به تنهایی مسیر خود را طی کند.
رییس جمهور روحانی برای حل مشکلات و جنگیدن با سختی‌ها همچون ناخدایی تنها دل به دریا زده است و ملوان‌های کشتی حاضر نیستند پا به پای ناخدا حرکت کنند.
هیچکدام از روسای جمهور ایران، با چنین مشکلی دست و پنجه نرم نمی‌کردند. هاشمی، خاتمی و احمدی نژاد طیف قوی از حامیان را با خود داشتند که حاضر بودند دفاع جانانه‌ای در میان میدان از رییس جمهور محبوب خود در قبال منتقدان و سختی‌ها انجام دهند.
به نظر می‌رسد رییس جمهور روحانی باید تصمیم نهایی خود را بگیرد. گلایه کردن دردی از دردهای کشور را دوا نمی‌کند. واقعا اگر افرادی در دولت هستند که پا به پای روحانی نمی‌آیند، باید از قطار دولت دوازدهم پیاده شوند.
نمی‌شود روحانی در انتخابات شعارهایی بدهد اما اعضای کابینه و دولت هیچ اقدامی موثری در زمینه تحقق شعارها انجام ندهند.
برخی از اعضای دولت روحانی، دل در گروی رقبای « شیخ دیپلمات» دارند و حاضر نیستند خود را خرج شعارهای روحانی کنند.
رییس جمهور دیگر فرصت آزمون و خطا ندارد. او بارها اعضای دولت خود را آزموده است. نتایج هم به صورت واضح همچون آفتاب روشن است.
کاش رییس جمهور یک بار دیگر فیلم سخنرانی‌ها انتخاباتی‌اش را مرور می‌کرد و می‌دید آیا برخی از وزرا، استاندارها، فرمانداران و ... می‌توانند این شعارها را محقق کنند یا نه.
روحانی اگر نتواند شعارهای خود را به سرمنزل مقصود برساند نباید انتظار داشت فردی از جنس اعتدال یا اصلاحات بتواند در انتخابات ریاست جمهوری 1400 شرکت کند. مردم به سمت اصول‌گرایان نمی‌چرخند بلکه ترجیح می‌دهند در انتخابات شرکت نکنند و عدم حضور مردم یعنی رییس جمهور شدن یک فرد اصول‌گرا یا نظامی.
روحانی همانگونه که صریح حرف زد باید صریح هم تصمیم بگیرد. او باید دولتی داشته باشد که با روحانی دل یک دله کرده باشند.