شناسه خبر:
61194
| تاریخ مخابره:
۱۳۹۶/۲/۲۷ -
11:56
ثانیه‌هایی که تا آغاز انتخابات دوازدهم ریاست جمهوری بر ما می‌گذرند، حامل یک پیام ویژه‌اند، پیامی از جنس «فردای ایران». پیامی با این مضمون که قرار است آینده ایران‌مان چگونه باشد؛ رو به جلو یا «بازگشت به عقب». می‌خواهیم همچنان دست دوستی و تعامل به سوی جهان دراز کنیم و پیام‌آور صلح و دوستی باشیم یا دوباره «تحریم» را انتخاب کنیم و خود را در گوشه‌ای از جهان وسیع هستی حصر کنیم و دوباره چشم‌مان به کاسبان و دلالان تحریم باشد. همه چیز دست «ماست»، مایی از جنس عقل و تدبیر و البته انصاف. انصافی که اگر باشد حتما با مرور 4 سالی که گذشت دوباره برای «ایران»، به تدبیر، عقلانیت و امید رای خواهد داد.
امروز آزمون بزرگی پیش پای ماست؛ همه ما درباره آینده ایران‌مان، نسل‌های آینده و اینکه تاریخ درباره ما چگونه به قضاوت خواهد نشست، مسئولیم. ما چاره‌ای جز «حضور» نداریم. ما باید باشیم تا «افراط، دروغ و ریا» نباشد. ما باید باشیم تا «تحریم، ایران‌هراسی و بابک زنجانی‌ها» نباشند. و البته ما باید باشیم تا «امید» باشد، «توسعه» باشد، «آزادی» باشد و همچنان راه «آیت‌الله هاشمی» باشد. بی‌شک این حضور ماست که آینده را به میل ما خواهد ساخت و اگر «ما» نباشیم، دیگرانی هستند که آینده سبز ایران‌مان را آنطور که می‌خواهند، رقم خواهند زد. فراموش نکنیم؛ «سیاست‌مداران بد را افرادی که رای نمی‌دهند، انتخاب می‌کنند.»
انتخاب 29 اردیبهشت هر یک از ما پای صندوق‌های رای، تنها انتخاب یک فرد برای 4 سال آینده نخواهد بود؛ انتخاب یک جریان فکری است که ده‌ها سال آثارش بر جامعه و کشور خواهد ماند. ما می‌توانیم این را انتخاب کنیم که؛ «سانتریفیوژها بچرخد و چرخ زندگی مردم هم بچرخد یا به دنیا پشت کنیم و به حصر ایران رای دهیم»؛ «بین ایران و دنیا پل بسازیم یا دیوار»؛ «تورم تک رقمی ادامه داشته باشد یا گرانی افسارگسیخته»، «آزادی‌های مدنی و اجتماعی داشته باشیم یا فضای بسته و گشت‌های ارشاد»؛ «فضای باز رسانه‌ای باشد یا توقیف فله‌ای مطبوعات»؛ «اقتصادمان رشد 8 درصد داشته باشد رشد منفی6 درصدی» و از همه مهمتر نماینده ما در جهان بین‌الملل تفکر «جواد ظریف» باشد یا «سعید جلیلی». همه این‌ها تنها بخشی از ثمره انتخاب 29 اردیبهشت ماست، پس آگاهانه «انتخاب» کنیم.
ما یک «ایران» با چهره ترسناک نمی‌خواهیم. ما نمی‌خواهیم دوباره به تفکر احمدی‌نژادیسم برگردیم. ما نمی‌خواهیم دوباره روابط‌مان با دنیا به سطح کشورهای جهان سوم تنزل پیدا کند. ما دوست نداریم سایه جنگ بر سر کشور برگردد. ما علاقه‌ای به تحریم‌های ظالمانه نداریم. ما تاب شنیدن اختلاس‌های چند ده هزار میلیاردی را نداریم. ما نمی‌خواهیم رئیس‌جمهورمان کسی باشد که برای صندلی‌های خالی سازمان ملل سخنرانی می‌کند. ما دوست نداریم شعارهای پوپولیسی بشنویم. ما رئیس جمهوری نمی‌خواهیم که علمی از مدیریت اجرایی ندارد. ما «مخالف حصر ایرانیم»؛ «ما نمی‌خواهیم به عقب برگردیم.»
علی مطهری فرزند استاد شهید مطهری می‌گوید: «با انتخاب روحانی سوئیس نمی‌شویم اما یقینا ونزوئلا هم نخواهیم شد.» فرصت پیش روی ماست. «تَکرار می‌کنم» یا در صحنه می‌مانیم و آینده را آنطور که دوست داریم، خواهیم ساخت یا فرصت را به آنهایی می‌دهیم که در 8 سال (84 تا 92) به اندازه چند دهه ایران را به عقب راندند. «ما اگرچه به خردادِ پر از حادثه عادت داریم اما اینبار در 29 اردیبهشت «برای ایران» حماسه به پا خواهیم کرد.
حسین ابوالفتحی- روزنامه‌نگار
