میز نقد - آفتاب صبح
هر سال در آستانۀ پایان شهریور ماه موضوعی درباب روز شعر و ادب مطرح می‌شود که برای بیشتر ادیبان ایران اعم از چهره‌های دانشگاهی؛ شاعران؛ پژوهشگران، منتقدان ادبی و ... مایۀ تاسف است؛ تاسف از این بابت که اگر قرار است روزی به نام روز ملی شعر و ادب انتخاب شود؛ آیا نباید به اجماع عمومی؛ نگاه مردم؛ تاثیر ادبی و ... توجه کرد؟ آیا باید پشت درهای بسته برای این روز مهم تصمیم گرفت؟
جالب است که سال‌هاست بسیاری از ادبیان به این موضوع اعتراض می‌کنند اما پاسخی از شورای عالی انقلاب فرهنگی دریافت نمی‌کنند اما به محض اینکه رئیس هیئت امنای خانه-موزۀ استاد شهریار که نماینده اسبق مجلس است، به موضوعی که بدون تحقیق مطرح کرده بود اعتراض کرد سریع شورای عالی به آن عکس‌العمل نشان داد. موضوع از این قرار بود که «رئیس هیئت امنای خانه-موزۀ استاد شهریار با اشاره به مصوبۀ اخیر شورای عالی انقلاب فرهنگی مبنی بر تغییر روز شعر و ادبیات فارسی، از روز بزرگداشت استاد شهریار به سالروز بزرگداشت فردوسی، گفته بود: این مصوبه، اقدامی نسنجیده و قابل تامل است. «علی‌اصغر شعردوست» با بیان این مطلب اظهار کرده بود: در خصوص این مصوبه، شورای عالی انقلاب فرهنگی بایدتجدید نظر کند.
رئیس هیئت امنای خانه-موزۀ استاد شهریار، یادآور شد: اگر قرار است که بعد از وقوع انقلاب شکوهمند اسلامی روزی به عنوان «روز شعر و ادبیات فارسی» انتخاب شود، باید شاعر آن نیز متناسب با دوران انقلاب اسلامی باشد که این ویژگی در میان شخصیت‌های تراز اول مطرح در دوران پس از انقلاب، در مورد استاد شهریار صادق است. »
و پاسخ شورای عالی انقلاب فرهنگی هم به این مسأله این بود که: «گفتگوی منتشر شده در برخی رسانه‌ها با رئیس هیئت امنای خانه موزه استاد شهریار با عنوان «تغییر روز شعر و ادبیات فارسی، اقدامی نسنجیده و قابل تأمل است» چنین شائبه‌ای را در اذهان متبادر می‌کند که نام روز 27 شهریور که از جانب شورای عالی انقلاب فرهنگی، روز "شعر و ادب فارسی و بزرگداشت استاد سید محمد حسین بهجت تبریزی (شهریار) " نام نهاده شده، به سالروز بزرگداشت فردوسی تغییر یافته است. در این رابطه لازم به ذکر است که نامگذاری روز 25 اردیبهشت بر اساس مصوبه شماره 783 مورخ 2/6/1395 به نام روز "پاسداشت زبان فارسی و بزرگداشت فردوسی" به عنوان یک ابتکار جدید و با هدف تکریم و تجلیل هرچه بیشتر یاد و نام بزرگان زبان فارسی تصویب شده و تحت هیچ عنوان نباید از این مصوبه به کاستن از قدر و منزلت استاد شهریار تعبیر شود. بدیهی است سخنانی از این دست که شائبه تقابل بین دو شاعر بزرگ ادبیات فارسی و مفاخر این سرزمین را در اذهان به وجود می‌آورد، اقدامی نسنجیده است. بدیهی است مصوبه جلسه 505 شورای عالی انقلاب فرهنگی مورخ 1381/07/16 که در آن روز 27 شهریورماه با نام روز "شعر و ادب فارسی و بزرگداشت استاد سید محمد حسین بهجت تبریزی (شهریار)" نامگذاری شده همچنان معتبر و لازم الاجراست و شورای عالی انقلاب فرهنگی همواره بر گرامیداشت و تجلیل هرچه بیشتر بزرگان فرهنگ کشور تاکید داشته و دارد. »
ببینید چقدر شورای عالی به این موضوع حساسیت دارد؛ اما ظاهرا به این موضوع حساسیت ندارد که در خانۀ اغلب مردم ایران حافظ روی طاقچه‌هاست؛ به این موضوع حساسیت ندارد که اغلب مردم ایران با مولوی مانوس هستند و شاهنامه را دوست دارند. آیا بهتر نبود روز ملی شعر فارسی در روزی که نسبتی با شاعران بزرگ ایران داشت نامگذاری می‌شد؟ نه اینکه شهریار شاعری بی تاثیر بوده؛ خیر؛ اما در مقایسه با شاعرانی که نام بردیم و نام نبردیم در چه جایگاهی قرار دارد؟
جالب است که نماینده اسبق مجلس گفته که «اگر قرار است که بعد از وقوع انقلاب شکوهمند اسلامی روزی به عنوان «روز شعر و ادبیات فارسی» انتخاب شود، باید شاعر آن نیز متناسب با دوران انقلاب اسلامی باشد که این ویژگی در میان شخصیت‌های تراز اول مطرح در دوران پس از انقلاب، در مورد استاد شهریار صادق است»؛ باید خطاب به ایشان گفت آقای شعردوست نماینده اسبق مردم تبریز در مجلس شورای اسلامی؛ شعر ملی ایران به پیش و پس از انقلاب تقسیم نمی‌شود همانطور که زبان و ادب فارسی به پیش و پس از انقلاب تقسیم شدنی نیست! انقلاب می‌تواند در توسعه و یا تخطئۀ یک جریان فرهنگی موثر باشد؛ اما حتی نمی‌تواند یک فرایند فرهنگی که از نیمه دوم قرن سوم آغاز شده به فراموشی بسپارد! چه کسی گفته که «اگر قرار است که بعد از وقوع انقلاب شکوهمند اسلامی روزی به عنوان «روز شعر و ادبیات فارسی» انتخاب شود، باید شاعر آن نیز متناسب با دوران انقلاب اسلامی باشد»؟ بایدها و نبایدها را در فرهنگ مردم هستند که تایین می‌کنند نه قدرت‌ها این را فراموش نکنید.
مردم ایران روز ملی شعر و ادب فارسی را شب‌های سرد زمستان با حافظ‌خوانی و مثنوی‌خوانی و شاهنامه‌خوانی رقم می‌زنند نه با قواعت اداری و نام‌گذاری‌های دولتی شهریار‌خوانی!